Het is even stil op de chat met Jongstezoon, maar dan verschijnt er een stille vloek gevolgd door een sip kopje. “Wat?” typ ik, want ik wil toch wel heel graag weten wat hem zo van slag maakt. “Ik kom er gewoon achter dat ik nog 15 euro aan boodschappen in mijn auto had liggen” is het antwoord. “Van gister” er nog volkomen overbodig achteraan. Dat begreep ik al. Hoe vaak is mij dat niet overkomen.”Kilo kip, vie, geitenkaas in spek.....Allemaal dure dingen die OOK in de koelkast moeten”. Ja, dat ken ik.
Ze zijn uit de tas gevallen vertelt hij me. Maar mistte hij de boodschappen dan niet toen hij zijn boodschappen uitpakte vraag ik hem. Daar had hij niet aan gedacht. “Te chaotisch denk ik van mijzelf”.
En meteen voel ik me schuldig. Van wie heeft hij het tenslotte geërfd. Was hem dit ook overkomen als hij een andere, meer georganiseerde en gestructureerde moeder had die hem had kunnen laten zien hoe je een huishouden runt? Heeft hij niet jarenlang dagelijks het slechte voorbeeld gezien?
Mijn hele huwelijk was ik voor mijn gevoel bezig met het achter de rest van het gezin aanrennen en opruimen van de rotzooi, wassen, boodschappen doen, koken... Maar ondanks alle inspanningen bleef de rommel, altijd opende ik de deur voor onverwacht bezoek met een‘let niet op de rommel’ en meestal was er niet voldoende eten en drinken in huis voor onverwacht bezoek. Voor een verjaardag was er de stress om het huis op tijd aan kant en versierd te krijgen en tegelijk taarten te bakken en drank en hapjes in huis te halen. Op vakantie gaan betekende tot diep in de nacht wassen, drogen, inpakken van
tassen en de volgende dag op de camping als de tent eenmaal stond met knallende hoofdpijn door het slaapgebrek naar bed.
Het was mijn karma dacht ik. Mijn lot. Ik was een vrouw in een mannengezin en die mannen gingen liever voetballen of tv-kijken dan mij helpen of hun eigen rommel opruimen. Met enige regelmaat maakte ik ruzie met mijn echtgenoot. Het hielp niet. Ik mopperde op de zonen. Het hielp niet.
Twaalf jaar geleden ben ik gescheiden, uiteraard niet vanwege de rommel. Het eerste jaar bleven mijn zonen liever bij hun vader wonen en was ik ineens geen moeder van een gezin maar een alleenstaande. Wonende in een huis met weinig spullen. Zonder al het speelgoed en andere spullen van de zonen.
En toen was de chaos compleet.De was stapelde zich op, de eettafel lag doorlopend vol met kranten, tijdschriften en geopende en ongeopende post.
De chaos was gebleven. De chaos kwam van mij.
15 Euro is veel geld voor een deeltijdstudent. En dan ligt er bij mij thuis ook nog een parkeerboete voor hem. “Nou ja, kom me donderdag dan maar hier helpen, dan betaal ik je boete wel...” typ ik, zo mijzelf van hulp en het wegnemen van mijn schuldgevoel verzekerd. Hij heeft na zijn verhuizing nog diverse spullen laten staan die naar de stort of de kringloop gebracht moeten worden. Een beetje minder chaos thuis.
